ഈ കഴിഞ്ഞ ദിവസം ചങ്ങാതിമാര്‍ വിളിച്ചു- "ഡാ, ഞങ്ങള്‍ മലബാര്‍ ഹൌസില്‍ ഉണ്ട്. ഫ്രീ ആണെങ്കില്‍ അങ്ങോട്ട്‌ പോരെ...ഓരോ ബിയര്‍ ആവാം"
"അതിനെന്താ... ഒരു മണിക്കൂറിനുള്ളില്‍ ഞാന്‍ അങ്ങേത്തും..."- ഞാന്‍
ശടപടെന്നു റെഡിയായി ഓട്ടോ സ്ടാണ്ടില്‍ ചെന്ന് ഓട്ടോ പിടിച്ചു. അവിടെയുള്ള ഓട്ടോക്കാര്‍ എല്ലാരും പരിചയക്കാര്‍. സ്ഥിരമായി ഓട്ടോയില്‍ യാത്ര ചെയ്യുന്നതുകൊണ്ട് അവര്‍ക്കെല്ലാം എന്നെ അറിയാം. ഞാന്‍ ബിജു ചേട്ടന്റെ ഓട്ടോയില്‍ കേറി. ബിജു ചേട്ടന് അമ്പതിനടുത്തു പ്രായം. പത്തനംതിട്ടയില്‍ നിന്ന് കൊച്ചിയില്‍ വന്നു താമസം തുടങ്ങിയിട്ട് പതിനെട്ടു വര്‍ഷമായി. രണ്ടു മക്കള്‍. പെണ്‍കുട്ടിയെ വിവാഹം കഴിപ്പിച്ച് അയച്ചു. ഒരു മോന്‍ ഉള്ളത് പഠിക്കുന്നു... ചെറിയ രാഷ്ട്രീയപ്രവര്‍ത്തനം ഒക്കെ പണ്ട് ഉണ്ടായിരുന്നു. ഇപ്പോള്‍ സ്വസ്ഥം, ഗൃഹഭരണം.
ബിജു ചേട്ടന് പതിവ് കത്തി മോഡിലായി...
"വന്നല്ലോ മൊട്ട! എങ്ങോട്ടാ?"
"വിട് ചേട്ടാ മലബാര്‍ ഹൌസിലോട്ട്"
"അവിടെയാണോ കമ്പനി?"
"അതെ. ഇടയ്ക്ക് ഇങ്ങനെ കൂട്ടുകാരുടെ ഒപ്പം ഓരു കൂടല്‍ ഉണ്ട്. കുറെ ചിരിക്കും, എന്ജോയ്‌ ചെയ്യും, ഓരോ ബിയര്‍ അടിക്കും, പോരും... ഇതൊക്കെയാണല്ലോ അതിന്റെ ഒരു രസം..."
"സാര്‍ കല്യാണം കഴിച്ചിട്ടില്ലല്ല്ലേ?"
"ഇല്ല.. എന്തെ ചോദിച്ചത്?"
"അല്ല... ബാച്ചിലര്‍ ലൈഫിലെ ഇതൊക്കെ പറ്റൂ.."
"കല്യാണം കഴിഞ്ഞാല്‍ ഇതൊന്നും നടക്കില്ലേ? ശോക സീന്‍ ആയിപ്പോവുമല്ലോ ചേട്ടാ..."
"നടക്കില്ല എന്നല്ല... അതിനു സമയം കിട്ടില്ല."
"എന്നാല്‍ ഇപ്പോഴെങ്ങും കെട്ടുന്നില്ല!"
"അങ്ങനല്ല സാറേ. നിങ്ങള്ക്ക് അത് മനസ്സിലായില്ല. അതില്‍ ഒരുപാട് സംഗതികള്‍ ഉണ്ട്"
"കല്യാണം കഴിച്ചാലും ഇതൊക്കെ വേണം എന്നാണു എനിക്ക് ആഗ്രഹം ചേട്ടാ..."
"ഇപ്പൊ ഇങ്ങനൊക്കെ പറയും. എല്ലാരും പറയും. പിന്നീട് അതെല്ലാം മാറിപ്പോവും..."
ശ്ശെടാ! എന്റെ കാര്യം ഇങ്ങേരാണോ തീരുമാനിക്കുന്നത്? നാട്ടുകാരുടെ പതിവ് അലമ്പ് ഡയലോഗ് ഇറക്കാനുള്ള പരിപാടി ആണെന്ന് കരുതി ഞാന്‍ കുറച്ചു സമയം മിണ്ടാതിരുന്നു. ബിജു ചേട്ടന് തുടര്‍ന്ന് പറഞ്ഞു...
"സാറിന് മനസ്സിലായില്ല. ഞാന്‍ പറഞ്ഞു തരാം... ബാച്ചിലര്‍ ആയിരിക്കുന്ന സമയത്ത് നമുക്ക് ഇങ്ങനെ ഒത്തിരി കംപനിയടി കാണും. ഒരു കല്യാണം കഴിഞ്ഞു കഴിഞ്ഞാല്‍ അതിനു ചെറിയ ഒരു മാറ്റം വരും. ആദ്യത്തെ ഒന്നോ രണ്ടോ മാസങ്ങള്‍ ഈ സംഗതി നടക്കില്ല.. വീട്ടില്‍ വന്നു കയറിയ ഒരാള്... അയാളുടെ കാര്യങ്ങള്‍, പിന്നെ അയാളോടുള്ള സ്നേഹം, ചില യാത്രകള്‍... ഇതൊക്കെ ആയിട്ട് ആദ്യത്തെ രണ്ടു മാസം ആകെ തിരക്കിലാവും. അത് കഴിഞ്ഞു പതിയെ പഴയത്പോലെ കൂട്ടുകാരെയൊക്കെ കാണാന്‍ തുടങ്ങും. പഴയത് പോലെ കമ്പനി കൂടി ഇരിക്കും. എങ്കിലും പണ്ട് അര്‍ദ്ധരാത്രി പുറപ്പെട്ടു പോന്നിരുന്ന നിങ്ങള്‍ പത്തുമണിക്ക് വീട്ടിലേക്കു പോവും. കൂട്ടുകാര്‍ ചിലപ്പോ കളിയാക്കി എന്നൊക്കെ വരും. എന്നാലും നിങ്ങള്‍ പോവും. കുറച്ചു നാളൊക്കെ കഴിഞ്ഞു ഒരു കുട്ടിയൊക്കെ ആകാറാവുമ്പോ നിങ്ങള്‍ തന്നെ ഈ പത്തുമണി എന്നത് ഏഴുമണിയാക്കും. 'അവള്‍ വീട്ടില്‍ ഒറ്റയ്ക്ക് ഈ അവസ്ഥയില്‍ ആണ്' എന്ന് നിങ്ങള്‍ പറയുമ്പോള്‍ തന്നെ കൂട്ടുകാര്‍ തന്നെ സ്നേഹത്തോടെ വീട്ടിലേക്കു പറഞ്ഞു വിടും. കുട്ടി ആയിക്കഴിഞ്ഞാല്‍ പിന്നെ നേരെ വീട്ടിലേക്കു പോവും നിങ്ങള്‍... കുട്ടിയേയും കളിപ്പിച്ചു വീട്ടുകാര്യങ്ങളും നോക്കി.. വല്ലപ്പോഴും കൂട്ടുകാരുടെ ഒപ്പം ഒന്ന് കൂടിയാലായി. പിന്നെയും കുറേക്കാലം കഴിഞ്ഞു കഴിഞ്ഞാലേ അടുത്ത സ്റ്റേജ് ആവൂ.. ചെറിയ പിണക്കങ്ങള്‍ ഒക്കെ കയറി വരാന്‍ തുടങ്ങും. കുറച്ചൊക്കെ മടുപ്പ് വന്നു കഴിഞ്ഞാല്‍ ഉടനെ നിങ്ങള്‍ ഫോണ്‍ എടുത്തു ചങ്ങാതിയെ വിളിക്കും, അവന്റെ ഒപ്പം പോയി ഒരു രണ്ടെണ്ണമൊക്കെ അടിച്ച് 'ലവള്‍ അങ്ങനെ ചെയ്തെടാ അളിയാ' എന്ന് പറയും. 'ഇതൊക്കെ വല്യ കാര്യമാണോ അളിയാ... എല്ലാം ശരിയാവും...' എന്ന് അവനും പറയും. അതങ്ങനെ കിടക്കും..."
ഒറ്റയടിക്ക് ഇത് മുഴുവന്‍ കേട്ടിരുന്ന ഞാന്‍ കണ്ണുമിഴിച്ചുപോയി. കേട്ട കാര്യങ്ങള്‍ വച്ച് എനിക്ക് പരിചയമുള്ള പലരുടെയും മുഖങ്ങള്‍ ഉള്ളില്‍ ഓടിയെത്തി.
"അപ്പൊ കല്യാണം കഴിച്ചാല്‍ എല്ലാം കഴിഞ്ഞു.. ല്ലേ?"- ഞാന്‍ ചോദിച്ചു.
"അങ്ങനെയല്ല സാര്‍. എല്ലാ ഭാര്യമാരും ഭര്‍ത്താക്കന്മാരെ അങ്ങനെ കെട്ടിപ്പൂട്ടി വയ്ക്കുന്ന കൂട്ടത്തില്‍ അല്ല. ഒരു കുടുംബജീവിതം ആവുമ്പോള്‍ അങ്ങനെയാണ്. അതെല്ലാം നമ്മള്‍ തന്നെ ചെയ്തുപോവുന്ന കാര്യങ്ങളും. അത് അങ്ങനെയാണ്.."
സംസാരം തീരുമ്പോഴേക്കും വണ്ടി സ്ഥലത്തെത്തി. ഒരു ചെറിയ ചിരിയോടെ ഞാന്‍ കാശ് കൊടുത്തു ഇറങ്ങുമ്പോഴേക്കും ബിജു ചേട്ടന് ഒന്നുകൂടി പറഞ്ഞു...
"എന്റെ കല്യാണം കഴിഞ്ഞിട്ട് ഇരുപത്തഞ്ചു വര്ഷം കഴിഞ്ഞു. ഇത്ര നാള്‍ക്കു ശേഷം ഞാന്‍ മനസ്സിലാക്കിയ ഒരു കാര്യം കൂടി പറയാം... നമ്മുടെ ചുറ്റും എന്തെല്ലാം ബന്ധങ്ങള്‍ ഉണ്ടോ, അതിലൊക്കെ കവിഞ്ഞു നില്‍ക്കുന്ന ഒന്നാണ് ദാമ്പത്യജീവിതം. ജീവിതാവസാനം വരെ കൂടെ ഉണ്ടാവുന്ന അവരാണ് നമ്മുടെയൊക്കെ എല്ലാം. നല്ല ഒരാളെ സാറിന് കിട്ടട്ടെ..."
എന്റെ പുഞ്ചിരി വലുതാവുന്നു... സന്തോഷം...
എക്സ്പീരിയന്‍സ് മാറ്റെഴ്സ്... അല്ലെ?
"അതിനെന്താ... ഒരു മണിക്കൂറിനുള്ളില്‍ ഞാന്‍ അങ്ങേത്തും..."- ഞാന്‍
ശടപടെന്നു റെഡിയായി ഓട്ടോ സ്ടാണ്ടില്‍ ചെന്ന് ഓട്ടോ പിടിച്ചു. അവിടെയുള്ള ഓട്ടോക്കാര്‍ എല്ലാരും പരിചയക്കാര്‍. സ്ഥിരമായി ഓട്ടോയില്‍ യാത്ര ചെയ്യുന്നതുകൊണ്ട് അവര്‍ക്കെല്ലാം എന്നെ അറിയാം. ഞാന്‍ ബിജു ചേട്ടന്റെ ഓട്ടോയില്‍ കേറി. ബിജു ചേട്ടന് അമ്പതിനടുത്തു പ്രായം. പത്തനംതിട്ടയില്‍ നിന്ന് കൊച്ചിയില്‍ വന്നു താമസം തുടങ്ങിയിട്ട് പതിനെട്ടു വര്‍ഷമായി. രണ്ടു മക്കള്‍. പെണ്‍കുട്ടിയെ വിവാഹം കഴിപ്പിച്ച് അയച്ചു. ഒരു മോന്‍ ഉള്ളത് പഠിക്കുന്നു... ചെറിയ രാഷ്ട്രീയപ്രവര്‍ത്തനം ഒക്കെ പണ്ട് ഉണ്ടായിരുന്നു. ഇപ്പോള്‍ സ്വസ്ഥം, ഗൃഹഭരണം.
ബിജു ചേട്ടന് പതിവ് കത്തി മോഡിലായി...
"വന്നല്ലോ മൊട്ട! എങ്ങോട്ടാ?"
"വിട് ചേട്ടാ മലബാര്‍ ഹൌസിലോട്ട്"
"അവിടെയാണോ കമ്പനി?"
"അതെ. ഇടയ്ക്ക് ഇങ്ങനെ കൂട്ടുകാരുടെ ഒപ്പം ഓരു കൂടല്‍ ഉണ്ട്. കുറെ ചിരിക്കും, എന്ജോയ്‌ ചെയ്യും, ഓരോ ബിയര്‍ അടിക്കും, പോരും... ഇതൊക്കെയാണല്ലോ അതിന്റെ ഒരു രസം..."
"സാര്‍ കല്യാണം കഴിച്ചിട്ടില്ലല്ല്ലേ?"
"ഇല്ല.. എന്തെ ചോദിച്ചത്?"
"അല്ല... ബാച്ചിലര്‍ ലൈഫിലെ ഇതൊക്കെ പറ്റൂ.."
"കല്യാണം കഴിഞ്ഞാല്‍ ഇതൊന്നും നടക്കില്ലേ? ശോക സീന്‍ ആയിപ്പോവുമല്ലോ ചേട്ടാ..."
"നടക്കില്ല എന്നല്ല... അതിനു സമയം കിട്ടില്ല."
"എന്നാല്‍ ഇപ്പോഴെങ്ങും കെട്ടുന്നില്ല!"
"അങ്ങനല്ല സാറേ. നിങ്ങള്ക്ക് അത് മനസ്സിലായില്ല. അതില്‍ ഒരുപാട് സംഗതികള്‍ ഉണ്ട്"
"കല്യാണം കഴിച്ചാലും ഇതൊക്കെ വേണം എന്നാണു എനിക്ക് ആഗ്രഹം ചേട്ടാ..."
"ഇപ്പൊ ഇങ്ങനൊക്കെ പറയും. എല്ലാരും പറയും. പിന്നീട് അതെല്ലാം മാറിപ്പോവും..."
ശ്ശെടാ! എന്റെ കാര്യം ഇങ്ങേരാണോ തീരുമാനിക്കുന്നത്? നാട്ടുകാരുടെ പതിവ് അലമ്പ് ഡയലോഗ് ഇറക്കാനുള്ള പരിപാടി ആണെന്ന് കരുതി ഞാന്‍ കുറച്ചു സമയം മിണ്ടാതിരുന്നു. ബിജു ചേട്ടന് തുടര്‍ന്ന് പറഞ്ഞു...
"സാറിന് മനസ്സിലായില്ല. ഞാന്‍ പറഞ്ഞു തരാം... ബാച്ചിലര്‍ ആയിരിക്കുന്ന സമയത്ത് നമുക്ക് ഇങ്ങനെ ഒത്തിരി കംപനിയടി കാണും. ഒരു കല്യാണം കഴിഞ്ഞു കഴിഞ്ഞാല്‍ അതിനു ചെറിയ ഒരു മാറ്റം വരും. ആദ്യത്തെ ഒന്നോ രണ്ടോ മാസങ്ങള്‍ ഈ സംഗതി നടക്കില്ല.. വീട്ടില്‍ വന്നു കയറിയ ഒരാള്... അയാളുടെ കാര്യങ്ങള്‍, പിന്നെ അയാളോടുള്ള സ്നേഹം, ചില യാത്രകള്‍... ഇതൊക്കെ ആയിട്ട് ആദ്യത്തെ രണ്ടു മാസം ആകെ തിരക്കിലാവും. അത് കഴിഞ്ഞു പതിയെ പഴയത്പോലെ കൂട്ടുകാരെയൊക്കെ കാണാന്‍ തുടങ്ങും. പഴയത് പോലെ കമ്പനി കൂടി ഇരിക്കും. എങ്കിലും പണ്ട് അര്‍ദ്ധരാത്രി പുറപ്പെട്ടു പോന്നിരുന്ന നിങ്ങള്‍ പത്തുമണിക്ക് വീട്ടിലേക്കു പോവും. കൂട്ടുകാര്‍ ചിലപ്പോ കളിയാക്കി എന്നൊക്കെ വരും. എന്നാലും നിങ്ങള്‍ പോവും. കുറച്ചു നാളൊക്കെ കഴിഞ്ഞു ഒരു കുട്ടിയൊക്കെ ആകാറാവുമ്പോ നിങ്ങള്‍ തന്നെ ഈ പത്തുമണി എന്നത് ഏഴുമണിയാക്കും. 'അവള്‍ വീട്ടില്‍ ഒറ്റയ്ക്ക് ഈ അവസ്ഥയില്‍ ആണ്' എന്ന് നിങ്ങള്‍ പറയുമ്പോള്‍ തന്നെ കൂട്ടുകാര്‍ തന്നെ സ്നേഹത്തോടെ വീട്ടിലേക്കു പറഞ്ഞു വിടും. കുട്ടി ആയിക്കഴിഞ്ഞാല്‍ പിന്നെ നേരെ വീട്ടിലേക്കു പോവും നിങ്ങള്‍... കുട്ടിയേയും കളിപ്പിച്ചു വീട്ടുകാര്യങ്ങളും നോക്കി.. വല്ലപ്പോഴും കൂട്ടുകാരുടെ ഒപ്പം ഒന്ന് കൂടിയാലായി. പിന്നെയും കുറേക്കാലം കഴിഞ്ഞു കഴിഞ്ഞാലേ അടുത്ത സ്റ്റേജ് ആവൂ.. ചെറിയ പിണക്കങ്ങള്‍ ഒക്കെ കയറി വരാന്‍ തുടങ്ങും. കുറച്ചൊക്കെ മടുപ്പ് വന്നു കഴിഞ്ഞാല്‍ ഉടനെ നിങ്ങള്‍ ഫോണ്‍ എടുത്തു ചങ്ങാതിയെ വിളിക്കും, അവന്റെ ഒപ്പം പോയി ഒരു രണ്ടെണ്ണമൊക്കെ അടിച്ച് 'ലവള്‍ അങ്ങനെ ചെയ്തെടാ അളിയാ' എന്ന് പറയും. 'ഇതൊക്കെ വല്യ കാര്യമാണോ അളിയാ... എല്ലാം ശരിയാവും...' എന്ന് അവനും പറയും. അതങ്ങനെ കിടക്കും..."
ഒറ്റയടിക്ക് ഇത് മുഴുവന്‍ കേട്ടിരുന്ന ഞാന്‍ കണ്ണുമിഴിച്ചുപോയി. കേട്ട കാര്യങ്ങള്‍ വച്ച് എനിക്ക് പരിചയമുള്ള പലരുടെയും മുഖങ്ങള്‍ ഉള്ളില്‍ ഓടിയെത്തി.
"അപ്പൊ കല്യാണം കഴിച്ചാല്‍ എല്ലാം കഴിഞ്ഞു.. ല്ലേ?"- ഞാന്‍ ചോദിച്ചു.
"അങ്ങനെയല്ല സാര്‍. എല്ലാ ഭാര്യമാരും ഭര്‍ത്താക്കന്മാരെ അങ്ങനെ കെട്ടിപ്പൂട്ടി വയ്ക്കുന്ന കൂട്ടത്തില്‍ അല്ല. ഒരു കുടുംബജീവിതം ആവുമ്പോള്‍ അങ്ങനെയാണ്. അതെല്ലാം നമ്മള്‍ തന്നെ ചെയ്തുപോവുന്ന കാര്യങ്ങളും. അത് അങ്ങനെയാണ്.."
സംസാരം തീരുമ്പോഴേക്കും വണ്ടി സ്ഥലത്തെത്തി. ഒരു ചെറിയ ചിരിയോടെ ഞാന്‍ കാശ് കൊടുത്തു ഇറങ്ങുമ്പോഴേക്കും ബിജു ചേട്ടന് ഒന്നുകൂടി പറഞ്ഞു...
"എന്റെ കല്യാണം കഴിഞ്ഞിട്ട് ഇരുപത്തഞ്ചു വര്ഷം കഴിഞ്ഞു. ഇത്ര നാള്‍ക്കു ശേഷം ഞാന്‍ മനസ്സിലാക്കിയ ഒരു കാര്യം കൂടി പറയാം... നമ്മുടെ ചുറ്റും എന്തെല്ലാം ബന്ധങ്ങള്‍ ഉണ്ടോ, അതിലൊക്കെ കവിഞ്ഞു നില്‍ക്കുന്ന ഒന്നാണ് ദാമ്പത്യജീവിതം. ജീവിതാവസാനം വരെ കൂടെ ഉണ്ടാവുന്ന അവരാണ് നമ്മുടെയൊക്കെ എല്ലാം. നല്ല ഒരാളെ സാറിന് കിട്ടട്ടെ..."
എന്റെ പുഞ്ചിരി വലുതാവുന്നു... സന്തോഷം...
എക്സ്പീരിയന്‍സ് മാറ്റെഴ്സ്... അല്ലെ?
ho enikku vayya .. anbathamathe post.... :)
ReplyDeleteഹ ഹ ഹ :D
ReplyDeletekalakki.. Kidilan post
ReplyDelete